رسم بو دادن قهوه در گذشته

در گذشته اغلب مردم قهوه را به صورت دانه‌های سبزرنگ طبیعی آن می‌خریدند و در خانه بو می‌دادند. به طور خاص، در دهه‌ی (۱۹۳۰) ، بسیاری از مردم دانه‌های قهوه را به صورت روزانه در خانه‌ی خودشان بو می‌دادند.

در آن زمان اغلب اروپایی‌ها هنوز قدرت خرید قهوه‌ی بوداده‌شده‌ی آماده را نداشتند و امریکایی‌های روستانشین نیز طرفدار طعم تازه‌ی قهوه‌ای بودند که خودشان در خانه بو می‌دادند.

آن‌ها دانه‌های قهوه را در ایوان و یا در شومینه‌ی خانه‌شان و یا در تنور آهنی بو می‌دادند. تنها محله‌های مرفه‌نشین شهری صاحب مغازه‌های مخصوص بو دادن قهوه بودند. اروپائیانی که به امریکا مهاجرت کرده بودند کشف کردند که دانه‌های بونداده و سبزرنگ قهوه تا سال‌ها تازه باقی می‌مانند.

اگرچه ابزار و روش‌های آنان برای بو دادن قهوه به پیشرفتگی امروز نبود و حاصل زحماتشان در معیار امروزی چندان خوب نبود، اما قطعاً بوی قهوه‌ی برشته‌ی تازه مزه‌ی نه چندان خوب آن را جبران می‌کرده است.

بر سر آن همه ابزار خانگی مختص بو دادن قهوه چه آمد؟ آن مغازه‌هایی که قهوه‌ی سبزرنگ طبیعی می‌فروختند کجا رفتند؟

ورود قهوه‌ی بوداده‌ی بسته‌بندی‌شده و از رده خارج شدن موقت ابزار خانگی بو دادن قهوه

 

با به وجود آمدن امکان بسته‌بندی کردن دانه‌های قهوه‌ی بوداده و نیز رشد تجارت بین‌المللی قهوه در دهه‌ی (۱۹۶۰) ، بیشتر امریکایی‌ها به پودر قهوه‌ی بوداده و بسته‌بندی‌شده در بسته‌های حاوی خلاء روی آوردند و دیگر خبری از دانه‌های تازه‌ی قهوه در خانه‌ها نبود.

اما در اوائل دهه‌ی (۱۹۷۰) برخی افراد که به شعار "بازگشت به سادگی" معتقد بودند دوباره به بو دادن قهوه به صورت خانگی روی آوردند. امروزه نیز افراد زیادی هستند که خودشان دانه‌های قهوه‌ی مصرفی‌شان را در خانه و به وسیله‌ی اجاق گاز یا فر یا پاپ‌کورن‌ساز و یا حتی دستگاه‌های مخصوص بو دادن قهوه بو می‌دهند.

برخی از دستگاه‌های استوانه‌ای مخصوص بو دادن قهوه دیجیتال هستند و کار را بسیار راحت می‌کنند. علت تمایل افراد به بو دادن قهوه در خانه‌شان این است که پس از بو دادن قهوه، دانه‌ها پس از تنها ۱ تا ۲ هفته تازگی خود را از دست می‌دهند

--------------------------------------

In the past practice of roasting coffee

In the past, most people bought coffee for its natural green beans were roasted in house. In particular, in early 1930, many people were roasted coffee beans on a daily basis in their own homes.

At the time, most Europeans still were not ready to take power Bvdadhshdhy buy coffee and fresh taste Brown were also favored rural Americans that they were roasted at home.

They are seeds of coffee on the front porch of their house or in the fireplace or the oven roasted their hardware. Only affluent urban neighborhoods store owners for roasting coffee. Europeans who had emigrated to America discovered that Bvndadh and green coffee beans remain fresh for years to come.

کافه دکتر کافی / doctor coffee cafe

Although their tools and methods for roasting coffee was not as advanced as today and the result of his efforts in today's standards was not good, but it's definitely the smell of fresh roasting coffee tasted like it. He is not so good.

Domestic tools for roasting coffee over it all happened? Natural green coffee shops where they sell it?

Packaged roasted coffee and outdated temporary home for roasting coffee

With the advent of the possibility of packaging the coffee beans are roasted and the growth of international trade coffee in the decade (1960), Coffee, roasted and packed in packages of most Americans turned vacuum and other news of fresh coffee beans was not at home.

But in the early 1970 some people that the slogan "return simply" believed to roasting coffee again turned for home. There are many people today who Msrfyshan their own coffee beans at home by the stove or oven or Papkvrnsaz or even roasting machines are roasted coffee.

Some cylindrical devices for roasting coffee are digital and are very convenient. This is due to people's willingness to roasting coffee at home after roasting coffee, seeds after only 1 to 2 weeks lose their freshness

بو دادن قهوه در کارگاه‌های کوچک (روش قدیمی) ( بخش اول )

بو دادن قهوه در کارگاه‌های کوچک (روش قدیمی) ( بخش اول )


در برخی کارگاه‌های کوچک قهوه را با دستگاهی مجهز به مشعلی پروپانی بو می‌دهند. در این صورت تعدادی هیزم را داخل مشعل پروپانی می‌اندازیم و صبر می‌کنیم تا داغ شود. وقتی که مشعل کاملاً داغ شد تعدادی از دانه‌های قهوه‌ی سبز رنگ را داخل آن می‌ریزیم.

پس از گذشت چند دقیقه دانه‌ها از سبز به قهوه‌ای مایل به زرد تغییر رنگ می‌دهند. می‌توان این تغییر رنگ را از طریق دریچه‌ای که در دیواره‌ی دستگاه تعبیه شده است مشاهده کرد. در این مرحله، حرارت داخل مشعل آب دانه‌ها را می‌کشد و آن‌ها را خشک می‌کند، در نتیجه دانه‌ها بویی شبیه به بوی کاه می‌دهند.

وقتی حرارت ادامه پیدا کند و دانه‌ها به اندازه‌ی کافی داغ شوند، آب داخل آن‌ها می‌جوشد و باعث می‌شود از دانه‌ها صدای ترق تروقی شبیه به صدای پاپ‌کورن بلند شود. به این مرحله از بو دادن دانه‌های قهوه مرحله‌ی "ترق تروق اولیه" می‌گویند. در این مرحله دانه‌هایی که درون مشغل قرار دارند نسبت به حالت اولیه‌شان اندکی بزرگ‌تر شده‌اند، به رنگ قهوه‌ای روشن درآمده‌اند و بوی ملایمی نیز پیدا کرده‌اند. بعد از گذشت مدت کوتاهی نشاسته‌ی درون آن‌ها به شکر تبدیل می‌شود و دانه‌ها بوی شیرینی پیدا می‌کنند. اکنون نوبت مرحله‌ی "ترق تروق ثانویه" است.

در این مرحله دانه‌ها صدایی شبیه به صدای خش خش کیسه پلاستیک سوخته از خود تولید می‌کنند، بوی برشتگی ملایمی دارند، سطح‌شان اندکی نرم شده است و حفره‌ای که در سمت صاف‌تر دانه‌ها وجود دارد اندکی باز شده است. 

بیلچه‌ی مخصوصی درون حفره‌ای در دستگاه قرار دارد که بدان "برشته‌سنج" می‌گویند. برشته‌کاران با استفاده از این بیلچه مقدار کمی از دانه‌هایبوداده را به عنوان نمونه از داخل دستگاه خارج می‌کنند و بو و مزه‌شان را بررسی می‌کنند.

برشته‌سنج‌ها بسیار داغ هستند و برشته‌کاران برخی اوقات به علت تماس ناخواسته‌ی پوست‌شان با آن‌ها دچار سوختگی خفیفی می‌شوند.

برای تهیه‌ی دانه‌هایی با درجه‌ی برشتگی ملایم لازم است که دانه‌ها بین (۱۴ تا ۱۷) دقیقه درون مشعل باشند. پس از گذشت این مدت زمان، مشتی از آن‌ها را به عنوان نمونه داخل برشته‌سنج می‌ریزیم و اگر به درجه‌ی برشتگی دلخواه‌مان رسیده بودند تمام دانه‌های داخل مشعل را نیز از آن‌جا خارج می‌کنیم و درون سینی‌هایی می‌ریزیم تا خنک شوند.

دمای هوای اتاق به درون دانه‌ها نفوذ می‌کند و باعث می‌شود فرایند بو داده شدن و ترق تروق کردن متوقف شود. دانه‌های قهوه‌ای که از درجه‌ی برشتگی ملایمی برخوردارند شیرین و اندکی نیز ترش‌مزه هستند و تقریباً همان ویژگی‌های دانه‌های قهوه‌ی طبیعی و بونداده را دارند.

این درجه از برشتگی را اغلب برای دانه‌هایی به کار می‌برند که نازک و ظریف هستند و شمّه‌ای از عطر گل‌ها و یا لیمو دارند. در صورتی که این دانه‌ها را بیش از اندازه بو دهند این عطر خوش از بین می‌رود